Çok yorgunum, azıcık kaysanız kenara
Otursam şuracıkta nefeslensem biraz
Bana bu dünyada birazcık yer verseniz
Toplasam kendimi artık iyileşsem az az
Yollar yürüyorum sürekli yokluklar görüyorum
Dünyanın eksikleriyle hep ben yüzleşiyorum
Kayıplar, artıklar, fazlalıklar seriyorum hayatımın önüne
Yine de olmuyor, soluğum yaşamaya yetmiyor
Azıcık kaysanız, dinlensem şuracıkta
Hayatın ihtimallerinden yapılma bir evde soluklansam.
Sonra uyansam bu sonsuz karanlıktan
Açtığımda gözlerimi annemle bakışsam
Bana o efil efil kahverengisiyle baksa gözlerinin
Ben yanındayken bile yine onu özlesem
Alsa tüm yüklerimi omuzlarımdan
Ettiği dualarla yollar örülse önüme
Saklasa beni tüm görünmez karanlıklardan
Ve ben onun kahverengi gözlerine uyansam.
