Hayatımı yaşayarak telafi etmeye çalıştığımı fark ettim 

oysaki ne sıhhatliymiş birkaç intihar düşüncesi 

mümkün olmuyorken kendi kendini var etmek 

niçin sürdürülsün sineyi daraltan soluklar almak 

sonra neydi bilmem, ölümden dahi vazgeçirildim


genç olmak deniyor hâletime, öyle zannediliyorum

tanımım yok, zaten ben hep zannedildim

bilmediler kelimelerce kustum, bir anlam etmedi 

hiç anlaşılmadı her şeyin ötesinde olduğum 

bölündüm, ve gariptir buna uyum denildi 


ve yaşım şimdi 'ne fark eder'e erişti  

fark yok, yüzümün aksanı herkes anlayabilsin diye artık...

herkesin anlaştığı o yalan dilini öğrendim güç bela 

yalanı yahut ölümü kadar gelişkinmiş insanın dili


nasıl bir huzur geleneği, nasıl bir anlayış bu urgan 

her şeye giderek artan bir mesafeymiş insan 

idrakime çarpanlar ile katlandım hep 

ve şimdi nihayet bir alçalış bu 

kendimin sonundan