Bazen bir sıkıntı çöküyor insanın içine. Bir yanda sorumluluk duygusu bir yanda gitgide azalan takvim yaprakları...
Bir saat daha oturmak sofralarda...
Gönül çekiyor çekmesine ama oturamazsın, bekleyenler vardır seni. Çaresiz, için gitse de kalkacaksın. Kolundaki saat senin gibi görünür ama akreple yelkovanın dönüşünü keyfince harcayamazsın. Bir cendere ortasında kendine sahip olmadan sorumlulukların asansöründe bir aşağı bir yukarı...
Kirli bir gömleği çıkarır gibi çıkarıversem hepsini sırtımdan...
