Zehirlenmiş bir çiçek

Deşilmiş çepeçevre

Kokusu çekmiyor arıları

Solgun, dökülmüş yaprakları

Rüzgar en büyük düşmanı

Esse bir akşamüstü

Ne kökü kalır ne sapı

Susuz geçti mevsimler

Ecel bildi mehtabı

Bir böcek çıkageldi

Kondu onun dibine

Canlandı duyguları

Emanet etti ona

Kalan son tohumları

Böcek koyuldu yola

Gamzene taşıdı tohumları

Şimdi gülüşünde açar

Onun güzel yavruları