rüyalarım kanıyor
yalnızlığım, dünyaya dikilen ebedi korkuluk!
gerçekliğim gideli çok oldu
aynalar, yalan çizeli çok
acının gölgesinde çiçekler büyütüyorum
kendimi yitirirken
gülemiyorum sabahın güneşine kocaman
beni terk etti aynalar
aynalar beni terk etti!
pencereden içeri kuş ötüşleri dolmuyor
perde üzgün
kukla hasta
sevgi, son mektuplarla gitti
güneş neden uzaksın?
rüzgarlarım var savrulduğum
boşluklarım, boşluklarım...
şiirim yok!
artık sarılamam şiirlere
sarılamam sana korkuluk
yok kollarım
kendim yok!
yok ettim işte kendimi
anlayamadan
anlatamadan
ben bazen yaşayamıyorum
beceremiyorum
görmüyor musun kanlı gözlerimden?
aşkı soruyor musun halen?
aynalardan gideni
söndür ruhunu korkuluk!
geceye son kahkaha
son dans!
giden olduk korkuluk ve ben
yollardan
yıllardan
asırlardan
kendimi araya araya
yitiren oldum
her arayışımda yitirmişim boşlukları
zihnim, lütfen uyu biraz
dayanılmaz savaş bitsin
zihnim, git
