Tarihler önemini yitirdi,

Sen gözlerini kapattığından beri.

Zihnimin hapishanesine atıldığın

Görüş günlerini unutuşundan belli.

Artık kimse uyarmıyor seni.

Kimlikler ölse de,

Anılar yaşatıyordu bizi.

Ve ben de sakinliğimi koruyamıyorum,

Tıpkı senin gibi.

Yaşadığımız her şey,

Kocaman bir senaryo gibi.

Söylesene!

Hangi tiyatroda insanlar,

İlk kez karşılaşıyor?

Ya da hangi tiyatroda zaman kavramı,

Kendini yitiriyor?

Hayır hayır

Hatırlamadığın için seni suçlamıyorum.

Ne de olsa zaman her şeyi öldürüyor .

Zamanın öldüremediği tek bir an varsa

İlk kez kalbimin ritimlerini şaşırdığı anlarda .

Bir kadeh sana kaldırıyorum şimdi,

Bugün dinlediğimiz şarkının son treni!

Zihninde kayboldum

Ve bu beni ilk unutuşun değildi.

Bugün yeniden tanışmamızın ilk gecesi...