5 yaşında bir baba

Minik bir bebek olarak doğmadim ben. Gözlerim açıldığında görmemesi gerekenleri gördü. Tatlı mı tatlı anılar eşlik etmedi her yaş günüme. Doğdum diye de kimse sevinmedi üstelik. İlk adımım babama guvenimde son bulmadı, ilk sesleniş anne kelimesinde plak gibi takılı kalmadı dilimde.
Minik bir çocuk olarak yaşamadım ben . İlk arabaya binmisligim dün gibi hatirimda. Oyuncak da değil üstelik.
Yanımda iki polis ve beni 5 dakikalik sevgisine inandırmaya çalışan sosyal hizmet uzmanı. .Arada bana sordukları sorular nasıl da hep yanımda olacaklarmis gibi sahte bir ümide boğuyor insanın kalbini. Ne istesem alindi o gün . O güne dek bakkalda parmakla gösterilmiş ve o parmağa vurularak geri itilmiş ne varsa alındı . Bir gün o bakkalın sahibini bile satın almak hayali kurardım. Lakin size haddinden fazla şeker  sunuluyorsa bundan sonraki acılara kat diyeymis bundan sonraki duraklar acıymış,  bunu o gün anladım ve o günden sonra hiç hayal kurmadim. Kimsesiz , kim olduğunu sizlerin belirlediği biriyim artık. O arabadan indiğim an kimliğim elimdeki poşette eridi biliyorum.
esmer çocuk bahçede  adımı sorduğunda İlk kez  adımı unutmam bu yüzden. Sahi o yapay bahçenin kurumuş salatalık tadı  nasıl anlatılır. Her şeyin  yerli yerinde olmasının o dayanılmaz görüntüsü gozde lekeden başka bir şey değil. Renklerin  dünyada renksiz olduğumuzu hatırlattığı gibi . Mesela sahte bir elmayı isirdiniz mi hiç ?  Benim yetimhanedeki  ilk yemeğim oydu. Elma görüntüsünün altında yetiştiği ağacı utandıran kurda bile layık olmayan bir tat. Sonraları anladım  tabi, elma  hakikatli elmaymis, yetimhanede  o da benim gibi kendi kalamamis. Simdi onu suçlamak kendimi suçlamak olmaz mi?   odaya girdiğimde  bana bakan on  çift gözün oksijen tuketecegim için dahi  bana düşman olabileceğini öğrendiğim günden sonra bunu yapamam gerçi. Yatağımın jiletten carsafinin tenimle buluşmasını  hatırladığımda da . Ama en çok kucagimda  ümitle uyuduğumda  sabah onun da beni terketmesini damla damla yastıkla paylasmami hatırladığımda yapamam.
Özellikle suan başka bir yastıkta rahat uyunabilegini öğrendiğim gerçeği varken. Simdi 5 yaşında o çocuğum.   Yıllar önce ilk kez kollarımda ümitle uyandım. Biri kalbinde on kişilik olmayan bir oda ayırdı bana. Sonra bu  çocuğun yamuk kahkulünden  bir baba doğdu.  Cocuklarım benden büyük, carsaflari ipekten üstelik. Onlara ne kadar şanslı olduklarını  yüzlerine kusmak kötülüğünde bulunmami öneriyor  kimileri. Bense  her gece uyumalarini izlerken bir yandan da  kalemimle ses yapacak olmanın stresi içindeyim. Gerçek olduklarına inanamam yoksa. Gözlerime olan güvenimin kağıda olan guvenimden  az olması urkutmesin sizi.   Yamuk kahkullu, ağzı çikolata lekesinden görünmeyen  o sefil çocuğun yetimhaneye ilk adımından  kalma bir alışkanlık bu . Simdi ben 5 yaşında bir baba
tüm servetimi nasılda alışkanlığımda saklıyorum.
Simdi ben 5 yaşında bir baba
nasılda gülmek  için çocuklarıma muhtaç gözlerle bakıyorum.
Simdi ben 5 yaşında bir baba
nasılda büyümekten bu kadar korkuyorum?