HİSSİZLİK

Uzaklaştığım pek çok şey olduğunu hissedebiliyordum hayatımın içerisinde . Hiç bu kadar soyutladığımı hissetmemiştim kendimi halbuki . Bir garip özlenme arzusu , bir hoşlantı ya da bir başka kalp çarpıntısı . Hayatın en canlı olduğu zamanlarda ve mekanlarda , genellikle içime dolan küçük tatlı bir arzu olarak varlık bulurlardı yüreğimde . Oysaki onca süre boyunca , samimi bir duyguya duraklık etmeyince ruhumun en karanlık yolları , bir süre sonra gelip geçen hiçbir anımsanmış duyguya bile kucak açamaz hale gelebiliyorlarmış . Eskimiş bir defter sayfası gibi , hayatımın tüm saflıkları sararmış bir şekilde , göz önünde olmaktan kaçınır halde , pek çok diğer sayfanın , aralarında varlığımı gizlemesini ister hale getirebiliyorlarmış beni evet . Rüzgarlar bile yabancı geldi tenime . Uğruna onca zaman boyunca pek çok şey yazıp dillendirdiğim o tatlı rüzgarlar bile çarptı benliğimi , garip bir baş ağrısı bıraktı . Kendimde tanıdığım bunca şeyden geriye , garip bir isteksizlik ve arzusuzluk kalması garip , buruk bir özgürlük tanımladı yüreğime . Buna ne kadar sevinebilirim bilmiyorum . Bir acının , duygularını yıpratamayacak bir hissizliğe dönüşmesine sevinebilir mi insan ? İnanın bilemiyorum . Gözlerimin daldığı hiçbir boşlukta sorularımın cevabı yok . Anlamlarca şekillendirdiğinizi düşündüğünüz onca alanda da boşluktan başka bir şey yok . Öyle bir sahipsizlik olgusuna dönüştü ki bu , hiçbir şey yok ...