Tezat'

Yoğun hislerin tüm ağırlığını çelişkiler sarıp sarmalıyor ve günden güne çelişki bataklığını mesken belirliyorum, Kaçmam gereken yere koşuyorum.
Kaçmak veya koşmak her ikisinde de yol kat etmek yok muydu tesellimi yine tezatlıktan bulsam ya?
Kavramlardan yeni kavramlar yaratıyorum, sığınağım, bataklığım ve de bitkinliklerim,
Bittim diyorum, ' olmamam gereken yerler de var oldum ve de zamanla bittim...
Sahi bitmek neydi ki yanında bitmek mi? yoksa dayanamadıklarımız mıydı?
İnsan , bilmukabele dayanamadıklarıyla var olmaktı her bitişiyle doğmaktı.
Çünkü insanın, hayatta anlam bakımından gereklilikleri vardı. Öfkede sevgiyi de aradı,
Ne âlâ kendini kandırdı...
Kana kana su içercesine kendi körlüğünde boğuldu.
İnsanın canı hep çok kıymetli olmamış mıydı?
Can kavramından olağanüstülükler yarattı, daha sonra da canına susamışlıkları oldu.
Mesela insanın acı dediği kavram yaşamın, anın, törpüsü olduysa acı iyileştirmez miydi?
Acı... Neydi ?
Tesellimizi bu defa nasıl bulmalıydık?
Geç olsun ama güç olmasın mı?
olacağı varsa olurlar mı?
Kaderin yazgısı mı?
Ah ne büyük çelişki...
Geç olup güç olan durumlara ne demeli?
Olacağı varsa bile olduramadıysan
Kaderin biraz da senin elinde değil miydi?
Günler günleri kovaladıkça, sen de tesellini bulma uğruna yanlışlarını kovala'
Lakin dikkat edesin barınmak istediğin yere 'kendine' esir düşmeyesin.
İnsan boğulurken nefes almak ister, sen kendi nefesinde boğulmayasın,
ölgün bir ışığın verdiği loşluk olma 'yas'ın
- yoksa haline tutulmalıdır yas'...