Bencilliğe varacak kadar kendini düşünmek de, benliğini kaybedecek kadar başkalarında kaybolmak da zarar verir insana. Bazı şeylerin ortasını bulmak gerekir ya hani, bu da onlardan biri. Önceden yaşadığım her olayda bu konuya olan bakış açım değişirdi; bir gün bencil olmanın kazandırdığını savunurken diğer gün fedakarlık sınırlarını zorlardım. Sonra fark ettim ki bu ikili, arasında seçim yapılacak türden değildi, bir arada yürütülmesi en doğru olanıydı. İyi insan sıfatını yakalamış oluyordun bu şekilde benim gözümde; kendine değer veren ve başkalarına da değerli hissettiren bir insan. Ben düşünülmenin bir ihtiyaç olduğunu savunuyorum çünkü bence insana güven veriyor, yalnızlığını kırıyor, mutlu ediyor en başta. Örneğin özel günlerimizde aldığımız kutlama mesajları, aramalar bize kendimizi özel hissettirmez mi? Aradığımız kişinin o sevinçli sesini duyup, pozitif enerjisini paylaşmak da aynı şekildedir. İyi ki aradım ya da yazdım deriz, iç huzur verir. Uzun lafın kısası, düşünmek de gereksinimdir düşünülmek de. Umarım ikisi de hayatınızdan eksik olmaz.