rüzgarı arkana al
cebindeki son kibriti yak
ve bağır;
"yaşıyorum ama ruhum yorgun"
nehre akıtıyorsun gözyaşlarını,
tuzlu su tatlı suyu tanıyor
sen benden var oldun' diye fısıldıyor
biz sadece akıntıyı duyuyoruz
kibritin alevi yaklaştıkça eline
acıyı hissediyorsun
bıraktığında mektuplara isabet edecek biliyorsun
yıllarım verdiğim
yazarken kanadığım mektuplar
şimdi bir kibrit çöpünün altında savunmasızlar
aklına geliyorum,
ellerinde kibrit, üşüyorsun
zifiri karanlığı tek bölen, titreşen alevin zayıf ışığı
zihninde yankılanıyor sözlerim;
"bana gece boyu şiirler okuyorsun
ama hepsini bir başkasına yazmışsın"
kibrit sönüyor ama gözlerin ışıldıyor
çünkü ben yanıyorum.
