Özge Durhan
@durhanozge
Hayata baktığım rengarenk pencerem var. Bu pencereden farklı manzaralar görmeye aşığım. Okuduğum her kitap bana yeni bir pencere açarken, gezdiğim yerler, tanıştığım insanlar da pencerelerimin eşsiz manzaraları olarak görüyorum.
Bir sessizlik çöküyor eve. Hayallerimin sesini işitiyorum sadece kulaklarım da. Evin her yerinde yığın yığın kıyafetler. Evden ziyade durak olmuş burası beni...
Şimdi büyüdüğüm sokaklara geri döndüm. Ben büyüdüm, geliştim, değiştim; şehir büyüdü, gelişti, değişti.
Havasından tanıyorum bu şehri. Bütün duygularım onun...
Hiçbir şey kontrol altında değil!
Manyak gibi sağa sola koşuyorum, kendimce gücümün yettiği herkese uzanıyorum. Ama bir yandan da ödüm kopuyor, en küçük şey...
Bir süredir inziva halindeydim. Durmak, dinlemek ve dinlenmek istedim. Sanki hayat uzun metrajlı bir koşu ve benim artık adım atacak halim kalmamıştı. Bu yüz...
Bugün ki hikayemin başlığı hayatımda sevdiğim dostuma ait. Onunla bugün uzun uzun hayattan konuşurken, kurduğu bu cümle hem hayatıma, hem de bugün ki yazıma ...
Bu aralar sanki bütün duvarlar üzerime geliyor gibi hissediyordum. Hayatımın güneşli yönlerinden ziyade, bütün karanlık tarafını netlikle görüyor ve kendime ...
Kendimi sürekli aşağı da görmekten bıktım. Ne kadar çabalarsam çabalayalım sanki asla yukarı çıkamıyorum. Böyle hissettiğim zamanlarda zihnimde şöyle bir anı...
İlk defa bir tatilde ailemle kalmaya karar verdim. Kendime sorduğum yüzlerce soruyu nereye gidersem peşimde sürüklemektense, bu sefer sorularla olduğum yerde...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok