Kendine benziyorsun
Umutsuzluğundan eminken
Gidip bir kapı buluyorsun
Kapılar duvarı yırtar gibi
Başında bekliyor bıçakla
Şişme ve mümkünse
Aldığın son nefesle bağırmaya çalışma
Bekleme boşa
Kanı daha fazla ısıtamazsın
Bir de bu varla çarptım eşiğe
Bu girsem rahatlarım dediğim bir buhar
Alnı yuvarlak çocuklardan öğrendim
Uzanan ellere kafamı uzatmayı
Dönüş yolunda kanadı bantlı bir güvercinle
Geciken şeylerin şimdisi bu
Bu birkaç yudumla geçti otuz sene
Sadece damarlarım eriyebilir bu kadar
Buzun bundan fazla ısınmasını bekleme
Harmanla uyaklı bir yangın heceledi
Ken di
Kendine benziyorsun Kendi
Her kadehte leblebi boyuyorsun
Nefesindeki şekerle kaplanır belki
De ki: şapkadır babanın başı yok
Herkes doğdu Kendi
Sen kendine geldin
Son kullanım tarihi yaklaşmış bir yemin gibi
Çünkü yorgunsun
Böyle başladın Kendi bozulmaya
Çünkü bileklerinle kendine benziyorsun
Kesilsen de boy verdin
Isınamazdın daha fazla
