Ben bir insanım.. Her geçen gün zihnimde bu cümle daha sert yankılanıyor. Sanki kendimi buna ikna etmeye çabalıyorum. Büyüdükçe hayattaki yerim öyle çok değişiyor ki bu değişime ayak uydurdukça soluksuz kalıyorum. Uzun bir maratona sanki çok hızlı başlamışım gibi bir his var içimde.. Zamansız nefeslenmelerime kimse anlam veremese de ben yine arada durup derin bir nefes alıyorum. Çocukların yeni oyuncak alınca unuttukları o eski oyuncakları da daha iyi anlıyorum. Unutulmanın, eskisi kadar hatırlanmamanın vermiş olduğu bir burukluk olsa da kabullenmeye hazırım yine de. Ben bir insanım, değişiyorum. Değişim sadece benim değil çevremdeki herkesin edindiği kimi zaman zorunlu bir süreç. Bu süreç aniden suratınıza kapanan bir kapı gibi hissettirse de öncesinde başlayan rüzgarın bir sonucu sadece. Bunu biliyorum. Bugün anlaşılmanın yarın geçerliliği olmayacağını bildiğim gibi. Bugün sevilmenin yarına yetmeyeceği ihtimali olduğunu bildiğim gibi. Bugün haklı olmanın yarını haklı kılmayacağını bildiğim gibi. Bugün var olan Gürcü'nün yarın farklı olabileceğini bildiğim gibi. Sizlerin yarın bugün gibi var olmayacağınızı bildiğim gibi. Yanımda olan insanların olmayacağı bir güne uyanma ihtimalini bildiğim gibi.
Ben bir insanım. Biz bir insanız. Değişim bizim için kabullenmemiz gereken bir süreç sadece. Seni de beni de içine alan bir süreç. Bu süreçte kendimi kaybetmemeyi umuyorum sadece. Lütfen sürecin sonunda da kendimi sevmeye devam edeyim. Ve lütfen mutluluğum insanların belirlediği bir kalıba evrilmesin.
Sevgi ve umutla...
