Güneş her zaman tepede, ışığıyla çimiyor gündüzleri insan
Sonra boğuluyor sıcağından
Ne zaman yüzüme doğru esiverse rüzgâr, bir kısmı gerdanımda yadigâr, nadide bir kolyeymiş gibi yürüyorum kaldırımlarda
Düşüncelerle boncuklanmış ağır bir kolyeyi taşıyorum sarsılmadan
Bazen sende peygamber sabrı var diyorlar, gülümsüyorum
Sahte bir maşallah konduruyorlar
Her gün bir önceki günden daha fazla güçlü görünüyormuşum
Fakat içimde gözleri sıcak, suratı asık, başı eğik ve olduğu yerde ayak parmaklarını saymaya mahkum olmuş bir çocuk var
