Hem biliyorsun işte 11, ben özledikçe saçmalayan insanlardanım. Sanki etrafı ateş çemberiyle sarılsa kendimi değil özlediğimi kurtarmaya çalışacağım fakat özlenen benden bihaber, varlığımın onun dimağında bile yeri yok değil ki göğüs kafesi... Belki bir zamanlar vardı fakat şimdi büsbütün yabancıyım ona, her ağladığımda beni bir yaban olarak görene sarılıyorum ona da ağlıyorum, sanki her nerdeyse bilecekmiş gibi. Oysa 11, o benden gideli demeyeceğim çünkü o hiç gelmedi fakat beni kendinden göndereli neredeyse asırlar oluyor yahut ben öyle anımsıyorum. Çok eskilerde kalmış birkaç hissin kurbanı olmak üzre başımı koyuyor ve içimden olmadık kelimeler tekrarlıyorum, ölecek olan ben değilmişim gibi.
