Uzun süre sonra bir şeyleri kendime itiraf edeceğim sizlerin huzurunda. Yaklaşık 1 aydır tek kelime yazmıyorum hislerimle ilgili biraz doldum bu nedenle. Bu hislerimi insanlarla paylaşma ihtiyacımın nedenini bilmiyorum fakat gerçekten iyi hissettiriyor. Her neyse çok daralmış hissediyorum her zaman yaşadığım sorunlar daha da gözüme batmaya başladı. Yani yeni bi sıkıntım yok aslında sadece önceki sorunlarıma katlanamaz oldum. Yok saymaya çalıştıkça o sorunları olur olmadık anlarda patlak veriyor. İnsanlara karşı sevgi duyamıyorum.Çok yakın arkadaşlarım var mesela ama onlara karşı aynı hissetmiyorum sadece yanlarında bedenen bulunuyorum benim hiçbir sorunumu bilmiyorlar.Bilemezler de zaten çünkü anlatmıyorum sorun da bu ya ANLATAMIYORUM.Anlatsam anlarlar mı bilemiyorum.İçin için çürüyorum.Tükendim artık dayanamıyorum.Bir de şu var düşüncelerimi yönetemiyorum.Olur olmadık kişileri ve anları ve olayları düşünmeye başlıyorum.Düşünmeyi durdurmaya çalıştıkça bir moloz yığunu gibi altında kalıyorum aklımdakilerin.Kendime odaklanamıyorum derin bir nefret duyuyorum kendime karşı içimde çünkü hiçbir haltı beceremeyen birisi oldum çıktım.Ne kadar uğraşsam da değişmeyecek olan bir şey sanırım bu.Sevgiyle kalın
