İnsan ruhu kaç parçaya bölünebilir veya daha basit bir soru, ruh parçalara bölünebilir mi? Bedenimiz nasıl kafa, göğüs, kol gibi parçalara sahipse ruhumuzun da böyle parçalara sahip olduğunu düşünüyorum ve nasıl ki bedenimizin her bir parçası, en ufak noktası bile acı çekebiliyorsa ruhumuzun parçaları da böyle acı çekiyor. Bu, bedenin hissettiği acıdan kat kat daha fazla. Çok daha acımasız bir acı.
Sanırım ruhum bin parçalı yapboza dönüştü, sonra da bir yerlere dağıldı ve her bir yapboz parçası bir yerlerde acı çekiyor. Çok fazla yapboz parçası var, unutamadığım kötü hatıralar, aşamadığım pişmanlıklar, affettiğim ama buna pişman olduğum insanlar… Hepsi birbirinden çok farklı ve birbirlerine çok uzaklar. Bir araya gelince bütün oluşturmuyorlar, çok zıtlar ama hepsinin öfkesi ve acısı aynı. Aynı anda bin parçanın acısını, üzüntüsünü, öfkesini hissedebiliyorum. En kötüsü hâlâ pişmanlar. Kendilerini affedemiyorlar, o kadar çok insan affetmişler ki kendilerine sıra gelmemiş ve muhtemelen de gelmeyecek. Acı içinde yok olacaklar.
Aslında parçalar bir araya gelince mükemmel bir bütün oluşturamasalar da ortaya yamalı battaniye gibi bir şey çıkıyor. Kalp kırıklıklarıyla örülmüş, her bir yamasını farklı anların -ama kesinlikle iyi olmayan anların- oluşturduğu bir battaniye. Her biri farklı iplerle örülmüş, farklı bez parçalarından dikilmiş kusurlu bir battaniye. Soğuktan korunmaya çalışınca ısıtmıyor, daha çok üşütüyor. Artık ruhumun yanlış parçalardan oluşan veya bir araya gelmemesi gereken bez parçalarından oluştuğunu düşünüyorum. Her bir parçası farklı bir acı taşıyor, eksik değil ama tamamen kusurlu. Unutması gereken hiçbir şeyi unutmuyor.
