Dilsiz doğmuş kafamın içi ve herkes bilmez işaret dilini. İşaretler veririm arada her zaman saklayamam kendimi. Anlayamaz aynı dili konuşmayanlar. Zorlayamam insanları, bilmek zorunda değiller. Herkes gibi yaşıyorum. Tek bir farkım var. Zihnimi dökemiyorum.
İnsanları görüyorum, dinliyorum ama yara almadan devam edemiyorum. Ruhuma verdikleri zararı görmüyorlar. Onlara arkamı dönemiyorum. Ben bugünlerde insanlarla mücadele edemiyorum. Kırıla kırıla yaşayamıyorum. Artık parçalarımı toplayamıyorum. Kimse bana dokunmasın istiyorum. Kimse yüzüme gülüp canımı yakmasın. Ben sizin dönmüş gözlerinizle yarattığınız kaostan çıkamıyorum. İşin acısı bu ya, kimseden nefret de edemiyorum. Herkesi sevmekten alıkoyamıyorum kendimi ve bana en büyük darbeyi yediren de hep bu oluyor. Bugünlerde mi insanlar bu denli kötüleşti yoksa hep mi kötülerdi anlayamıyorum. Yaşamak bu kadar zor olmamalıydı. Nefes almaya bile takatim kalmadı.
