Bir defa bile olsa mantığımla değil de hislerimle hareket etmek istedim. İlk defa "doğrusu ne" yerine "ben ne hissediyorum" diye sordum kendime çünkü öyle arada kaldım ki... Ama şuna inanıyorum; hissetmek bilmekten ötedir. İçimden geldiği gibi davrandım. Hissettiğim her duyguyu haykırdım yüzüne, pişman değilim ama kocaman bir hayal kırıklığım var. Birbirini sevmek yetmiyormuş. Şimdi ne o gelebiliyor bana ne de ben gel diyebiliyorum. İkimizin dilinde de aynı iki sözcük "seni seviyorum".
Bir umutla gittiğim o yerden binlerce kırıkla dönüyorum şimdi. İlk kırgınlığım da üstümüze gölge gibi düşen geçmişine ama en büyük kırgınlığım senin olmayan çabana. Şimdi hissettiklerimin ne önemi var, neye fayda sevmek...
