Karşımda kırık bir ayna
Biraz tozu, çokça anısı birikmiş
Karşıma aldım kendimden kalanı
Birkaç dost, birkaç güzel anı
Çokça acı
Arkamda alengirli işlerin bütünü
İnsanlar, kinimin öldürdüğü
Sevginin bittiği, duyguların sömürüldüğü
Bu dünya bitmiş, ölmüş
Gözlerimin önünde
Anlık bir cinnetle
Kendimi tekrar tekrar öldürüyorum
Düşüncelerimin yükü altında
Sözcüklerinin altında
Eziliyorum
Senden yaşlar dökülürken
Boğuluyor dünya
Nefretinde bile sevgi arıyorum
Affetmeyi hatırla
Senden hatırladığım tek şeyi
Bir de dudaklarının tadı
O buruk tat
Aklıma kazıdığım hatıralarımda
Savur beni ruhunun kasırgalarında
Unutmayı unutuyorum her geçen an
Susuyorum her seferinde
Sen de biliyorsun
Konuştukça ümit yeşermiyor
Benim topraklarımda
