İçimden bir şey yapmak gelmiyor. Geleceğe dair sımsıkı sarıp sarmaladığım o hayallerim yağmurlar altında eriyip gidiyor artık. Belki de gitsinler istiyorum. Gücümün daha olmadığını kabullenemeyip "onlar gidiyor" cümlesine sığınıyorum.


Hayaller, umutlar insanı yaşama bağlamaz mı?

Yediği yemekten,

İçtiği sudan,

Soluduğu havadan tat aldırmaz mı?

Peki neden benim hayallerim bana düşman olurlar?

Gözlerimi kapatmaya bir ninni, açmaya bir güneş misali bürünmezler hayatıma?


Bu sualler hayallerimin ıslandığı aynı yağmurlar altındalar.

Biliyorum ki bu topraklarda kaç defa güneş doğarsa doğsun bu ıslaklıklar kurumayacak.

Kaderleri hemhâl olan hayallerim, cevaplanmayan suallerim ve benim bu bitkin hallerim bir kağıt parçasından ibaret olacaklar.