sen,
kör bıçağını kalbim için
biledin
ben,
kalan vaktimi
seni yazarak geçirdim
ölmek diledim kendimi bulmazken senden
göz yaşlarıma eşlik etti gök yaşları
ama toprağım kupkuru kaldı
yazdıklarımı ritimle okusaydın
son dinlediğin şarkı olacaktım
bak
bıçak bilendikçe sonu geldi işaretlerin
şimdi baştan bak
o işaretler sayesinde araftayım
bir harf bile olamazken kelime istedin benden
bende inanmayı bıraktım
vadettiğin güller yeni günü tanımadan soldu
taze güllerin arasında ilk solan yüzüm oldu.
