Somut dünyanın acılarıyla kaybolmuşum.Küçük bir çocuk gibi Allah’a küsmüşüm.Neden yaşadım bunları diye yemişim kendimi.Halbuki anlam arayışımda en büyük yol göstericim olmalıydı yaşananlar.Eski bir yazımda bunu dilemiştim.Gerekirse çok üzüleyim beni olgunlaştıracak acılar yaşayım ama hayatımın anlamını bulayım…Ama aramayı bırakalı çok uzun zaman oldu.Çünkü uyum sağlamalıydım hem içime yolculuklar yapmaya çalışıp hem de sıradan bir insanmışım gibi topluma karışamazdım.Aslında her sıradan insan böyle mi acaba.Önce kendinde kaybolup sonra akışta mı kayboluyor herkes.Garip olan hiç bunları düşünmeyen tamamen kaybolmuş insanlar mı?
