Karanlık sokak aydınlanıyor, korkuyorum.
Tırnaklarımı yiyorum ışık gözüme vururken.
Kötü yetişkinlerin kalp kıran adi seslerini yiyorum.
Annemin adımı söylediği gibi öpüyorum kedileri.
İçim şefkat dolu
Kalbim kırık değil biliyorum.
Herkese her şeye yer var.
Ama hiç doğmadım ben.
Hala acısını taşıyorum.
Bir kanadım yeni çıktı
Diğeri nerde bilmiyorum.
Kalbim kırık değil, her parçası yerli yerinde.
Annem "Miliş" diye sesleniyor elinde tam ekmek tostla
27 yıl olmuş, her gün daha çocuk oluyorum.
