Bazen vazgeçmek gerekiyor artık hiçbir şeyin değişmeyeceğini anladığında. Her zaman pes etmek değildir vazgeçmek, çok da güç bir şeydir. Zor da olsa vazgeçtim ben de bugün, eminim ki şu an bile kendimden sökemediğim yerlerin var. Ama görüyorum ki "hala ördüğün duvarların dibindeyim". Bazen ne kadar çabalasanız da olmaz olmayacak olan, olacak olan için nefes almak bile yeterli çoğu zaman. Her şeyin çok farklı olmasını dilerdim. Sen dıştan bakınca inanmazsın çabama, isteğime, biliyorum alıştım zannedersin sensiz yaşamaya. Seni nasıl inandırırım ki her anımı seni düşünerek yaşadığıma. Ne senle ne de sensiz oluyor. Öyle bir yerde kaldım ki şimdi durup öylece beklemekten başka hiçbir şey kalmadı bana. Bak işte vazgeçtim derken bile seni bekliyorum. Keşke yaşanmasaydı yaşananlar, keşke telafisi olsaydı ve kalbim seni bu kadar severken bir o kadar da güvenseydi sana. Bilirsin beni, senin bakışların da hep bir ikna olmuşluğum var benim ama uzak kaldığımız her an yine kötü bir his doluyor içime, aşamıyorum bu hissi. İçimdeki seni bile gölgeliyor. Belki de doğrusu budur, diye düşünmekten alamıyorum kendimi. Şimdi uzağız yine ve belki de hep ayrıyız artık. Şimdi seninle tekrar olmak bir ihtimal kadar uzak ve keşkelerimiz kadar imkansız.
