"Bugün 29 yaşına girdim ve ben bugün kayboldum."
Hayata dair hiçbir beklentim kalmadı diyemem. Fakat yaşadıklarım beni hayattan bıktırdı. Eskiden "kirazın tadını almak için yaşıyoruz" derdim. İmkansızlıklardan dolayı çok fazla güzellikle karşılaşmamış ben, imkanı elde edince yaşamaya çalışmış ve epey de sevmiştim. Ta ki imkanlar elimden gidene kadar.
Her yaşımda farklı imkansızlıkla sınanıyorum. Elim kolum bağlandı bu sefer. Sağlık elden gitti. Önce sağlığı elden gideni yaşatmak için çok çalıştım, sonra ölsün istedim bu kadar acıya her gün dayanmasındansa... Biraz daha zaman geçince idrakim artmış olacak ki ben ölmek istedim. Bu acıları görmektense...
Sonraları birine
"Yaşamaya dair epey ağzımın tadı kaçtı" dedim.
"Bizi bu hayatta üzen ve tahammülümüzü azaltan beklenti içinde olmaktır" dedi.
Hak verdim. İnsan başına gelene ne çok sevinmeli ne çok üzülmeli. Başarabilirse eğer...
