Kayboldum. Sebebim ben oldum. İçimde yankı yankı büyüyen yalnızlık var. Yanlışlarımla yüzleşmek, düzeltmek ve düzelmek zorlaştı. Kendimle savaşım derin.
Özlemek ne kadar can yakıyorsa okadar okadar işte. Üşüyorum. Ruhumun yamadığım her köşesinden umut sızıyor. Üzgünüm sevgili günlük. Üzgün olmam vicdanımı rahatlatmıyor.
Çevremdekiler için yük olmaktan başka birşey değilim. Kendime yara,yoluma dert,yanımdakilere yük... Ben böyleyim biraz. Fakat inan bana böyle olmak istemiyorum. Her gün ağrıyan,inatçı yanımla savaşıyorum. İnsanlar anlamıyor halimden. Anlamalarıni beklemek de benim hatam. Beni benden iyi bilen Biri var. O(c.c) da olmasaydı ağrılı yüreğim nerede deva bulur,ruhum nerede dinlenirdi?
Özür diliyorum senden Leyla. Herşeyi mahfettikten sonra edilen bütün anlamsız özürlerim sana. Beni biraz olsun sevebilsen düzelir belki bazı şeyler.
-Denedim inan bana, yüzbinlerce kez.
