Kainatın en yalnız insanı gibi hissediyorum. Kalabalık arasında içim bomboş. Sanki koca bir mezarlıktan ibaretim. Kuş uçmaz, kervan geçmez bir yere dönüştü ruhum. Ayağa kalkmak, silkelenmek istiyorum, olmuyor. Ben ne zaman ayağa kalksam tökezleyip düşüyorum. Tutunduğum dallar kırılıyor. Sanki beni buzun için atmışlar gibi üşüyorum. Yavaş yavaş kayboluyorum ama kaybolmak güzeldir kendimi bambaşka bir dünyada bulabilirim.
