Gökyüzüne her baktığımda çaresiz hissettiğim o mart ayı. Bugün sana veda edeceğim. İçimi hiç olmadığı kadar dökmek istediğim bir ay. Yalnızlığımın suratıma tokat gibi çarptığı, kendimi mutlu olduğuma dair kandırdığım bu ayda kendim için yüzlerce şey planladım. Tonlarca film izleyip kitap okuduğum, kendimi geliştirdiğim, insanlardan uzaklaştığım bir ay olacaktı. Tek şeyi başarabildim. İnsanlardan uzaklaştım. Kimin hayatında nerede olduğunuzu gördüğünüz zaman uzaklaşmak çok daha kolaydır. Fakat en acısı da kimsenin hayatında bir noktada olamamakmış. Kimseye ihtiyacımın olmadığını düşünüp duruyordum iki senedir. Hayatımı kimseye bağlı yaşamadım bu zamana kadar. Muhtemel sevgimin karşılığını da alamamak beni soğuttu açıkçası. Fakat bir şeyler paylaşabilecek birine en ihtiyaç duyduğum aydı. Arkadaşlıklarımı sorguladım, hâlâ da sorguluyorum. İnsanlarla ilişkimi, hayattan ne istediğimi, ne olmak istediğimi çok düşündüm. 20 yaşında bu kadar yorgun ve üzgün hissettiğim için hayata ve bizzat kendime kızgınım. Tonlarca hayali olan, bu dönemde kendini yalnız hisseden, ve her şeyin iyi olacağını düşünen tüm herkese sesleniyorum. Nisan ayı yeni bir sayfa olsun hayatımızda. Herkes kendine bir söz vermeli bu gece. Ne olursa olsun kendinizi mutlu hissettiğiniz yerde, zamanda, dostla ve insanla olun. Hedeflerinize yavaştan başlayın ve eğer mutsuzsanız çevrenize bir göz gezdirin. Uzaklaşın, bazen uzaklaşmak iyidir.