Sen diyorum, bana bu kadar yakın hissettiriyorken niye uzaktasın?


Gözlerin gözlerime değdiği en son andan bu yana tam 361 gün geçti. Bana bir yabancıymışım gibi baktığın o andan beri hiç yaşamadım. Son görüşmemizde de öncekiler kadar değerliydi benim için fakat bunu sana hiç hissettirmedim. Şu sıralar canımı en çok acıtan şey bu sanırım. 


Bilmeni isterim, 361 günün 361'inde de seni düşündüm. Bilmeni isterim ki o son bakışının ardından kalbim bir daha hiç o kadar hızlı atmadı.


Şimdi, uzanmış ruhum karanlığa, yine yüzünü düşlüyorum. Uzun vakitlerdir yüzün ne zaman aklıma gelecek olsa bir çırpıda değiştiriyorum düşüncelerimin seyrini. Fakat bugün, o 361 günden artakalan her şey yüzünü seriyor hafızama. İçimde birikmiş özlem, dayanamıyor artık. 


Kendi içimde her seferinde ertelediğim ne varsa içinde sen varsın. Sana son bakışımda ne vardı, ne hissettin bilmiyorum fakat sen benim bu dünyada karşı koyamadığım tek kişisin.


Bugün belki de daha önceki iç hesaplaşmalarımda verdiğim mücadelemi kaybettiğim gün.

Kaybetmek, sana ve kendime yenilmek hiç bu kadar güç olmamıştı.


Kabullenmek mi? Kabullenmek en büyük yenilgi.


Her gece hiç uslanmadan yeniden yeniliyorum sana. 

Ama en çok kendime.


361 gün.

Bil istiyorum.

Seni görmeden geçirdiğim her gün, tekrar öldüm ben.


361 gün.

Asla bilmeyeceksin.

Ben bu gece ilk defa, yenilmekten korkmuyorum.