Yarın yine doğacak güneş.Tıpkı milyar yıldır olduğu gibi.Ama benim memleketimde,benim insanlarımın üzerine doğan güneş günden güne ışıksız kalıyor.Benim insanlarımın güneşi mahzun doğuyor memleketlerinde.Benim memleketimde her gün daha parlak değil güneş,daha fazla da ışımıyor.Aksine her gün biraz daha kaybediyor ışığını.Belki o da acılarımızın üstüne doğmaktan yorulmuştur.Belki korkuyordur o da yeni acılara gebe bir güne doğmaya.Her gün katlanıyor acımız,her yeni günle tazeleniyor.Günler,aylar geçiyor ama yaram geçmiyor,yaramız iyileşmiyor.Yaramız kabuk bağlamıyor bu memlekette.Aksine yaramız deşiliyor daha da.Yetmiyor zalimlere bu acı tuz basıyorlar bu sefer.Benim insanlarımın üstüne doğan güneş mahzun ve yaralı.Akrep yelkovanı kovalıyor.Akrep ölüm oluyor.Yelkovan yaşam.Benim memleketimde kavuşuyor akrep ile yelkovan.Ölüm ve yaşam için kavuştay oluyor memleketim.Sonra ölüyoruz.Ölüyoruz sesiz ve sakin.Çok sesizce ölüyoruz.Zemheri karanlığında suskun ölüyoruz.Dışarıda bir zemheri soğugu varken ölüyor benim insanlarım.Üstelik evlerinde.Doğan güneş ısıtmıyor artık bedenimizi,mehtap artık sevdayı hatırlatmıyor.Yağmur bereket değil artık.Çünkü biz öldük.Bir zemheri soğugunda yuvamın enkazında öldüm ben.Yağmur yıkadı ölü bedenimi mehtabın ışığında.Güneş yine doğdu ama bu sefer ısıtmadı bedenimi çünkü ben öldüm,biz öldük.Bir çocuk öldü,bir kadın öldü,bir anne öldü.İnsalar öldü öyle birer birer değil.Birdenbire insanlar öldü.Benim insanlarım öldü.Sonra yiten insanlarımın sesizliğiyle insanlık öldü.Artık yarın güneş doğmasın.Yağmasın yağmur.Yeşermesin tohum.Çünkü memleketimde bir çocuklar öldü.Çünkü memeketimde anaların gözleri yaşlı.Çünkü memletimde bir gencin hayalleri asıldı karanlığa.Ateş düştüğü yeri yakmasın bu sefer.Ateşi düşürünleri de yaksın.Zalimleri yaksın,zulmü yaksın.Yansınlar ki benim insanlarım ölmesin.Ölmesin çocuklar,ölmesin kadınlar,ölmesin sevdalar...Zalimler ölsün ki yaşasın hayaller,yeşersin bahçeler.Zulüm ölsün ki yaşasın kadınlar ve çocuklar.Yeniden yaratsınlar bu dünyayı.Uzaklarda bir çocuk ağlamasın.Uzaklarda br çocuk gülsün.Hayalleri karanlığa asılı kalmasın genç yüreklerin.Hayalleriyle karanlığı assınlar.Ateş düştüğü yeri yakmasın.Ateşi düşürenler yansın.Yansın ki karanlık asılsın.Yarın yine sabah olsun.Gün ışısın üzerimizde.Güneş benim insanlarıma keder değil umut versin bu sefer.Mehtap ışısın sonra sevdalılar ölmesin,kavuşsun diye.Benim insanlarım ölmesin yaşasın ve umutlarını yaşatabilsin diye.Ateş düştüğü yeri yakmasın..Ateşi düşürünler yansın bu sefer.Benim insanlarım insanca yaşayabilsin diye;yansın zalim,yansın zulüm.Yarın yine güneş doğacak.Öfkem daha hırçın,acım daha mahzun bir günde varolacak.Ama yarın yine güneş doğuyorsa umudum daha da dirilecek.Yarın yine güneş doğacak ve ben başkaldıracağım ölüme,zalime ve zülme.Yeşerticek yine memleketimin güneşi;sönmüş umudumu.Memleketimin dalgarında harlanacak;isyanım.Ve insanlarımla el ele verip umudu olacağız yarının.Hüznümüzde var olacak isyanımız.Biz insalarımızla el ele verdiğimiz zaman umut olacağız,direniş ve isyan olacağız.İşte o vakit biz ölsek bile toprak değil tohum olacağız.
