Büyümek sanıldığı kadar güzel bir şey değilmiş (Klişe). Karşıma çıkan bütün zorlukları kendi başıma aşmaya çalışmakmış. Sorumluluklarımı tek başıma üstlenmek demekmiş.
6.Sınıftayken bir dersin proje ödevini son güne kadar yapmamayı tercih etmiştim. Bunu öğrenen anne ve babam önce biraz yetişkinliğin aşıladığı sorumluluk bilinciyle bana kızdılar ya da söylendiler. Ben söylendiklerini düşünüyorum çünkü aklı başında olan hiçbir yetişkin bir çocuğa kızmaz yani kızmamalı. Bu yüzden biraz söylendiler ve bana ait olan sorumluluğu paylaşıp projemi gece geç saatlere doğru tamamladılar. Beraber tamamladık. O zamanlar hayat çok zor gelmemişti. O, 6. sınıftaki çocuk büyümeye başladı ve büyürken de ailesinden uzaklaştı. Liseyi kazandı ve yatılı okula başladı. Sonunda lise bitti ama hayat maratonu bitmemişti. Üniversiteye gitti, bir an önce üniversiteyi bitirip ailesine kavuşmak istedi ama sonra şu an ailesinden 800 km uzakta. Kira ve faturalarla boğuşan Bürhan'a dönüştü.
Merhabalar, bundan sonraki yaşamımda ailemden uzak olacağımı biliyorum. Bu yüzden,
Sevgili ailem: Küçükken izlediğim dizi ve filmlerden etkilenip bir an önce yanınızdan gitmek istediğim için özür dilerim. Büyümeyi istediğim için, sizi üzdüğüm için, sizi daha çok sevdiğimi söyleyemediğim için, benimle vakit geçirmek istediğinizde sizi başka şeylere tercih ettiğim için ÖZÜR DİLERİM.
Herkesin evde olduğu, ısınmak için yaktığımız sobanın etrafında toplanıp meyveler yediğimiz günleri, saçlarınızda daha az beyazlar olduğu zamanları, 6 KAŞIK koyulan sofraları kısacası sizinle yaşadığım anıları çok özledim. SİZİ ÇOK ÖZLEDİM. SİZİ ÇOK SEVİYORUM
