O günlere dair çektiğim tek kare. Umut var mıydı sahiden bilmiyordum o günlerde. O korkunç günden tam 19 gün sonra Hatay sokaklarındaydım. Öyle bir kasvet vardı ki şehirde anlatmak zor. Her yer gri gibi zihnimde. Sağım yıkık, solum yıkık, her yer yıkık. Ağlamaktan nasıl çalışırım diye düşünürken kalbimde kocaman bir hissizlik. Bu duygusuzlukta neyin nesi anlayamıyorum ama sorgulamıyorum da. Başka türlü dayanılmazdı çünkü şahit olduklarımıza biliyorum. Yıkılan evler, enkazların altında kalan yuvalar, kahkahalar, yarım kalmış mutluluklar... Üstelik sadece birer sayı artık. İncele, fotoğrafla ve kaydet. Artı bir ev, artı bir ev daha ve bir ev daha. Kamyonların arkasına yüklenmiş, yok olmuş hayat yığınları. Ve son durak kara delik... Tam dört defa geçtik o kara delikten. Enkazların döküldüğü, yaşanmışlıkların, giden canların saniyeler içinde toz duman olduğu o yerden. Keşke silebilsem o anları zihnimden. Üstelik beş on kilometre sonra, köy yolunda bembeyaz çiçek açmış badem ağaçları. Hiç utanmazlar mi bunca acının içinde böyle çiçeklenmeye, bilmem. Umut mu demeli hayatın devam ettiğinin acımasız bir kanıtı mı bilmiyorum. Ama öyle güzeller ki gözlerimi alamıyorum. Köye varıyoruz. Onca acı, onca kayıp ama tek uğraşları belki de ellerinde kalan son yiyecekleri bize ikram etmek ve o günden bahsetmek... Anlatmak, paylaşmak, belki de acıyı azaltmak... Ve iki günün sonunda kalplerinde hala aynı acı, arkamızdan veda eden üç beş el. Sonrası Antakya. Ah Antakya. Geçtiğimiz sokaklar, girdiğimiz yıkık evler, üzerinde gezdiğimiz onca enkaz. Nasıl unutulur o görüntüler, nasıl silinir zihnimizden bilmem ama sadece şahitlik etmek bile bu kadar zorken yaşamak kim bilir nasıl bir kabus. Ve günler sonra kendi hayatlarımıza dönmenin verdiği suçluluk hissi. Tam da o an başladı işte kalp acısı. Ve bir daha bitmedi. Geçen bir yıl mı? Bitmeyen kabuslar, tıpkı bugün gibi uykusuz geçen geceler ve o sırada çokta anlam yüklemediğim ama şimdi kulağımdan yankısı hiç bitmeyen molozlara basarken çıkan o sesler. Ve tabi ki Hatay ismini her duyduğumda istemsizce akan ve kimse fark etmesin diye hızlıca silinen bir damla gözyaşı... Unutmadık unutmayacağız.
"UMUT VAR, GELECEGİZ.”
