Bir arkadaşım, düğününde manasızca tepindiklerimizden biri... Evlendikten kısa bir süre sonra bana, yalnız uyumayı özlediğini söylemişti. Mutsuz görünüyordu ve sanırım benden motive edici cümleler bekliyordu. Yanlış adama açılmıştı. Yanlış adam, yanlış konu…
Dostum dedim bellek puştluk yapıyor. Konu senin evliliğin değil yani. Bellek alıp en kötü eskiyi bile sana şahane bir anı olarak sunabiliyor. “O gün kolum kırılmıştı” diyerek duygulanan insanlar var, ya da okulun yeni duvarına bakarken eski yıkık halini yad edenler. Her özlenenin güzel olduğu yanılgısına kapılmanı istemem. Şimdi bir hafta yalnız uyusan, bu sefer birlikte uyuduğunuz günler için aynı konuşmayı tekrarlayacaksın. Bellek puştluk yapar. Hayat namussuzun önde gidenidir ve sen ne yalnız uyurken ne de biri ile uyurken sandığın kadar mutlu olamayacaksın ama sen yine de benimle yetinme. Git evli biriyle de konuş bu konuyu. O sana yakınır, sen ona yakınırsın. Sonra gider göz bebekleriniz eşit derecede derine dalmış dalgıçlara dönüşene dek içersiniz. Belki daha rahatlatıcı ol
ur.
