Bir şeyler oluyordu ona

Sanki çocukça ama masumca

Önce kalktı ayağa

Ve gitti köşedeki kırık aynaya.


Yüzü yara bere içindeydi

Ve elleri

Elli yıl önce pamuk gibi olan o eller

Artık döşemesi eskimiş bir koltuk gibi

Kimsenin bakmak istemeyeceği bir haldeydi.


Oturdu düşündü, düşündü

Ve dedi ki kendine

O güzel günler daha dündü

Aldanmıştı zamana

Ve gençliğine.


Bir kelebek için neyse bir saniye

Dünya için de oydu onun ömrü

Kimse duymadan sessizce

Terk etti bu çöplüğü.