O rüzgârın sıcağı yanaklarıma değince,
Bambaşka bir diyâra giderdim.
Güneş, tepemde dururdu; dursun.
Kalbim, gözlerimde atardı; atsın.
Yazdı, ellerimin ısındığı tek mevsim!
O yazdan sonra gülüşlerim silikleşti.
Mevsimler değişti, dengesi bozuldu.
Ellerimin ısındığı tek mevsim, hâlâ yaz.
Yazık ki, bu diyârı teğet geçiyor artık.
Mevsimlerin dengesi de hâlâ yok.
Ellerim, ayazı meşhûr bir diyâr şimdi...
