Şu an ne mutluyum ne de mutsuz. Sadece her şey akıp gidiyor, ona hakim olamıyor, elinden tutamıyorum. Düşüncelerim bir bilinç akış edasıyla işliyor, bir türlü durduramıyorum. Hep en nefret edilen,en istemmeyen, en kötü insan olduğumu düşünüyorum. İçimdeki eleştirel anne sesini susturamıyorum. Durmadan konuşuyor; bir şeyler hakkında şikayet ediyor, beni yargılıyor. Ölmeyi hak edecek kadar aciz olduğumu ima edip duruyor. İlaçlar, uyku, alkol bile ondan kurtulmama yardımcı olmuyor. İntihar düşüncelerim çoğunlukla geçse bile hala sessizce ölüp gitmek istiyorum bazen. Bir iz, herhangi bir mektup bırakmadan yok olmak istiyorum. İnsanlar hakkımda konuşsun "zaten çok acı çekiyordu, kurtulması iyi olmuş" desin istiyorum. Ama intihar edemeyecek kadar acizim ben. O denli korkak, iradesiz. Senelerce tek düşüncesi bu olmuş, bu dehşet verici düşüncesi yüzünden bir hayat bile kuramamış biriyim ben. Doğrusu hala kuramıyorum. O kadar alışmış ki çabalamamaya benliğim, en ufak mücadelede bırakıveriyor kendini, kaçıyor herkesten, kapatıyor kendini.
