Delik deşik bir tığ oyasıydı yüreğim zamanların kaçında
Şekilden şemaile sokulan bir goncası vardı
Ne dikeni oldu bir zaman
Ne de gül olup kokusu doldu içime onca zaman
İstir bu üstüme sinen şimdilerde
Kül olmaya ramak kalmış yüreğimin kokusudur
Oysaki içime serpseler de denizlerin en tuzlusunu
Gocunmazdım sardalya kokusuna
Ve yüreğim irinle dolu olsa dahi suyun tuzlusuna
Neolitik Dönem’in paramparça ruhu
Sardı ruhumu depreşiyor yeni bir bedende
Teslim oldum sorgusuz
Birkaç bin yıl öncesinin tüm acıları
Anonim bir türkü olup yüreğe vuruyor
Dibe vuruyor böylelikle acı dediklerimiz
Ve de dile vuruyor isyan
Oysaki bağıracağı yerde hep susmuştu insan
Mecal mi yoktu bedende
Zira demler çoktan geçmiş ruhlar hepten ölmüş
