Dünyada yürüyen ben değilim

aya bakıyorum, aya bakan ben değilim,

bilmemeyi biliyorum, bir kokuyu sürerken

izlerimi incelerken vazgeçmeyi

resimlere bakan ben değilim

düşüncelerim eşit değildir hiç yansıma

elim titrer ve korku girer çatlaktan

çatlaklar benden değil bu korku

heyecandan sonra bu ter benim değil

hep çekimserim koşarken sesin ardından

duyan ben değilim kendi isteklerimi

.

Seçemediğimi çok geç anladım ben

bir anda bir acıdan diğer bin hisse doğru

var oluştaki tekinsiz çemberleri öteleyip

ahenkli ev anlatımlarındaki ben değilim

ve hep mağdur oluşlarla sonuçlananlar

kar altına gizlediklerim kelimelercedir

belirsiz sayılar kadar ve sonsuz diyeyim

ki uzağa tutkun olan ben değilim

bir kokudan bir şarkıdan geçmişe uçan.

.

Belki bu şiir dokuz yaşımdan

belki beklettiğim ben değilim

hangi çam görüntüsü bir mezar imidir

ne iyidir benim hakkımda, bilememdir

yoğun ve izleyen insan öbekleri arasından

kaçan ben değilim, ben değilim uyanan

ve çok kişiyim acıyım hakkımda

kendime beni bilmeden davranan

aceleyle sıkılan, neyim ve kekemeyim

her şeyi kabul eden ben değilim

nefretli içi öfkeyle dolup taşan

ben değilim.

.

Yazıyorum ki belki kendimi tanırım

belki bir şeyi unutmuşumdur da

hatırlarım ve şarkılar yazan mutluluklar

ben değilim küfür eden soysuzca

ama belki bir tükürüğümdür zamana.

.