Bir ruha sahip olmanın sancısını çekiyorum,
Takılı kalmanın döngüsü, belirsizlik.
Yokuş var içimde, ne kadar dik olduğunu bilmeden hep yürüdüğüm.
Yazdıkça gidiyor ruhumun sıkışması,
Anlıyorum ki sanatın en temeli;
Acı ve umut!
Acı çektikçe ve umut ettikçe var oluyor benim sanatım,
Netlik aradıkça karmaşığa giden.
Buğulu gibi.
Yâr da durmak gibi de yanı sıra,
Uçurum yani.
Nefesimi kesen anlarla ölçüyorum hayatımı ne kadar dinamiğim?
Nihayet yazmaya sığınıyorum,
İçime gitmenin yolunu arıyorum,
Kalemimi tutan kalbim ile..
