Bağrıma ekilmiş umut tohumlarım vardı benim,
Akıttığım her damlada suladığım, büyütmekten korkmadığım.
Adem’den gelene güvenim vardı benim,
Kaybetmeden önce ben de insandım.
Şimdi kayaya vuran dalgadan farksız
Meçhule giden bir bedeviyim.
Tutunacak dallarım vardı benim,
Koca çınarlarım, çam ağaçlarım!
Aldığım her kazıntıyı içimde oturup kabullenmişliklerim vardı.
Dört duvarım vardı benim,
Üzerine bir çerçeve bile asamadan
Her birinin bana yabancılaştığı,
Diline ket vurulmuş duvarlarım.
Canıma yoldaş saydıklarım vardı benim,
Yanacağını bile bile
Yarama tuz basmalarına izin verdiğim.
yerim yurdum vardı benim,
Bir de şu acı akıttığım
Bana sağır olan kalemim.
Müsaade etsem daha mı kolay olurdu hicran?
Gözlerimin perdesi vardı benim,
Doğrulduğumda söküp attım.
Şimdilerde yaşamak,
Bir kenara dursun,
Tarumar edildi bahçelerim.
