Ölüm, ölüm, ölüm, ölüm...

Acılarımız ne kadar çoğalıyor, ne kadar çok "acının fotoğrafı" çekiliyor bu ülkede. Anneler, ablalar, abiler, çocuklar, babalar, yaşlılar ne kadar çok feryat ediyor, haykırıyor bu acılara. Fazlasıyla acı yaşadı bu ülke, yetmez mi çektikleri insanların?Şairlerin o güzel bulduğu yaşamak bu kadar zor mu? Bu kadar mı değersiz insan canı? Bu olayın siyaset ya da din fark ettirmediğini ne zaman öğreneceğiz? Ortak olmayı, bir olmayı ne zaman öğreneceğiz?


Hepimiz insanız ama bakıyorum her doğal afette, her acıda "siz imansız, siz dinsiz, siz ayyaşsınız; siz zina yaptığınız için başınıza geliyor bunlar" diyen "sözde insanlar" var. Öğrenememişler acının dilinin, dininin, ırkının olmadığını; yine acıya insanlıkla bakmayı öğrenememişler, o kadar mı pissiniz dedirtiyorlar kendilerine, o kadar mı öğrenemediniz insanın insan olduğu için sevileceğini?


Peki ya siz, o yüksek binayı yaparken sadece kendi paralarının gitmemesini düşünen müteahhitler, siz bu acılar yaşanırken neredesiniz? Niye acıları paylaşıp "acınız acımızdır" deyip yardım etmiyorsunuz insanlara?


Acıyı insan olan çeker, anlar. Acının temelidir birlik olmak ve insan olmak. Sen insansan bu acıyı ruhunun en derininde hissedersin insanoğlu.


Bir kez daha depremden etkilenen herkese büyük geçmiş olsun diyorum, vefat edenlere Allah rahmet eylesin, yaralılara da acil şifalar dilerim.