Bana sesleniyorlar
Haykırıyorlar adımı
Cümlelerin arasında gezinen adım
Patlayan bir flaş gibi dikkatimi dağıtıyor
Yine de dönüp bakmıyorum ardıma
Kimseyi, hiçbir sesi duymuyormuş gibi yapıyorum
Adım kanatlanıyor
Gökyüzünde dolaşmaya çıkıyor
"Bana yetişemezsin" demeye bile durmuyorum
Acelem yok
Bir yere kaçtığım da
Ama arkama bakacağım her saniye
Beni huzursuz edecek
Biliyorum
Adımı haykırıyorlar
Nedir bu insanların derdi?
Suçlu muyum?
Kâtil zanlısı mı?
"Boşuna bağırmayın" demek gelmiyor içimden
Cümlelerden tiksiniyorum
Kelimeler yapay geliyor
Adımsa...
Çoktan çürümüş bir ceset hissi veriyor
Adımı duymamak
Gerçek anlamda duymamak için direniyorum
Başka düşünceler arıyor zihnim
Görüş açımda farklı görüntüler beliriyor
Gerçek mi bilmiyorum
İkindi namazına müteakip bir cenaze
Formalite icabı sıralananlar
Ötede eski, kirli bir poşet
Hava kapalı
Sabah yağan yağmur yeni kurumuş
İnsanlar mesafeli
Nedeni pandemi değil
Hep öyle olması gerekiyormuş gibi
Yanımdan lüks araçlar geçiyor
Dört tekerin üzerinde tek bir insan
Yine de keyifsiz gibiler
Yalnızlıktan olmalı
Yoluma bakıyorum
Adım bana yetişecek gibi oluyor
Şimdi tam anlamıyla kaçıyorum
Adımın sebep olduğu rahatsızlıktan kaçıyorum
Kulaklarıma, enseme kadar yaklaşıyor adım
Yarasa gibi yapışıp ruhumu içine çekmesinden korkuyorum
Ağlıyorum sanırım
Son kez biri adımı haykırıyor
Bu sesi nerde duysam tanırım
Yeryüzünün bütün gürültüsü kayboluveriyor
Yolun sonuna geldiğimi anlıyorum
Adım ve ben baş başa kalıyoruz
Siyah, bütün renkleri soğuruyor
Beyaz hariç
Özlediğimden daha fazla özlenmekten korkuyorum
Ve bir de
Adımın söylenmesinden
