bi sabah bitecek demişti biri
otuz beş mevsim geçti
bi gün bile azalmadı acım.
birinin kini hiç diri görmemiş
hiç kini diri ölmemiş
ölüsünü hiç toprak örtmemiş
bi gün bile gelmedi tadım.
bi kirli tenin lafı ile
kaldırıp atamadım yazı
kalmadı utancım arım.
sevgilim acım benimle bâki
ve lakin umudum garazlı
saramadım kanayan marazı.
sen saçlarını tarayıp örerken
ben kesip gömüyordum
ateşimiz bir değil
sen güzellik uykuna yattığın vakt
ben ölüm uykumdan uyanırdım
nakışımız denk değil
teselli akşamından evine yürürken
hastane odalarında ömrüm eskidi
yaşımız yaş değil
işimiz iş değil
sevilmelerimin acelesi var
ölümümün vakti dar
duvarları kazımaktan döküldü tırnaklarım
dişlerimi çıkarmaktan kanadı parmaklarım
çocukluğum acele bitti
sevincimin sonu ecele gitti
yaşadım on iki sene
ve nihayete erdi
evvelden aklımdan çıksa bile
artık avuçları toprak kokacak bi kadınım
yıllarca bekledim çıkmadı sargım
bi an bile şaşmadı adaletim yargım.
