İçimde bir panter,
kürek kemiklerimden başlayıp
kaburga kafesimi çatlatan,
bir yankı gibi dolanır Adem'den
şimdi doğan çocuğa.
Salarsam korkuyorum,
bir dünya inşa eder mi yıkımın kanatlarında?
En güzel aşk şiirini yazacak belki de,
ama son olacak o cümle,
bir kilit vuracak kalemin ucuna.
Romanlar kuruyorum zihnimde,
çıplaklıklar birikir, ten soğur,
kelimeler,
birer ayna kırığı gibi gözlerime dolar.
Ve Sartre fısıldar kulağıma:
"İnsan, özgürlükle lanetlidir."
Belki de mesele,
o çıplaklığı yüzlere çarpmak değil.
Belki de mesele,
giydirilen her kelimenin
bize nasıl dar geldiğini göstermek.
Bir panter yazıya sızar mı?
Adem'in kalbinden,
şimdi doğan çocuğun tenine,
bir iz bırakır mı?
Her harf, bir pençe gibi
kağıdı yarıp geçerken,
şiir olur mu?
