Kevser, şeker fabrikasının bir emekçisi,

Her gün katlıyor Didem Madak'ın bahsettiği paketleri,

Katlıyor her gün; karamelleri, dertlerini, kendini.


Geçiyor kaldırımları, dar sokakları, akşamdan kalmış adamları,

Evine varıyor her gün Kevser.

Ocağına çayını koyuyor, dünden kalmış yemekleri ısıtıyor.

Kocasının yüzüne bakıyor, "Neden?" diye soruyor,

Neden yaptın bana bunu?

Ne istediği cevabı alıyor ne içindeki yangın sönüyor.


Her gününden bir gün yine işe giderken,

Yine geçerken sokakları, adamları,

Bir sancı giriyor tam karnının orta yerine,

Bayılıyor öylece.


Kevser'in kanseri, kurtlu bir ağaç gibi,

Yemiş içini her gün her gece,

Neden diyor, neden yaptın bana bunu,

Ne istediği cevabı alıyor ne içindeki yangın sönüyor.


Kevser bir sabah uyanmıyor,

Şekerleri başkaları katlıyor,

Adamları başkaları geçiyor,

Cevapları başkaları buluyor,

Kevser uyanmıyor.