Bugün kendi kendime konuşurken, kendime çok güzel bir cümle söyledim.

"Zaman kimilerine ilaç, kimilerine imtihan."

Biraz bu konu hakkında kendimle sohbet ettim. Bazılarına ilaç gibi gelirken bana neden imtihan diye düşündüm durdum. Sonunda cevabını buldum. Sanırım büyümem için ihtiyacım olan buymuş.


Çocuk ruhumun, çocuklaşan kalbimin artık kendine gelip büyümesi gerekiyormuş.

Biraz sancılı bir süreç.


Çocuk kalbime veda etmek istemezken, sanırım artık veda etmem gerekiyor.

O zamanın bu zaman olması beni biraz üzmüş olsa da yavaş yavaş başarmanın adımlarını atıyorum. Veda etmek o kadar zor geliyor ki bana.. Büyümeye isyan edip artık büyümem gerektiğini düşünmek... Beni çıldırtıyor. Ama artık büyümem gerekiyor...


Çocuksu ruhum, çocuksu kalbim bende kaldıkça... Kimin olduğunun zerre önemi yok üzeceklerini biliyorum.

Korumaya çok çalıştığım minik kız çocuğuna veda etmem gerekiyor.

O bende kaldıkça mutlu olamayacak.

Beni bırakıp özgürlüğüne kavuşması, doyasıya tadını çıkarması gerekiyor.

Benimle beraber kaldıkça buna izin vermezler...


Gitmen gerekiyor minik prensesim, benden çok uzağa gitmen gerekiyor artık.


Biliyorum seni koruyacağıma dair söz vermiştim. Sözümü tutamadım, lütfen affet beni...


Beraber geçirdiğimiz bunca sene bana çok şey kattın.

Varlığını asla unutmayacağım.

Varlığına sonsuz minnetle...


Ama gitmen gerekiyor artık.


Beni düşünme, ben başımın çaresine sensiz de bakarım.


Sen güle oynaya git.

Elinde rengarenk balonlarla, kuşların kanatlarına binerek git.


Ben seni hep seveceğim. Bensiz daha mutlu olacağına eminim.

Ne zaman ihtiyacın olursa ben burda olacağım.


Seni asla terk etmeyeceğim ama sen beni bırak ve git. Ne zaman gelirsen başımın üstünde yerin var.

Ama gelme.

Bana asla ihtiyaç duyma.


Sen tek başına çok güçlü bir kızsın.

Seninle hep gurur duydum ve hep gurur duyacağım.

Seni çok seviyorum.

Hoşça kal minik kızım,

Hoşça kal...