Göz kapaklarımda ağırlaşan hüzün,
Uzaklardan gelen gözyaşım.
Bilmezler mutluluğu, alıştılar akmaya.
Ama bir hayli bitkin ve yorgunlar…
Ben bağıra bağıra şiir okumak isterim
Hüznüm bana, yoldaş olsun isterim
Gözyaşlarım, hüznüme yoldaş olsun
Karanlığın içinde haykırışım duyulsun
Ne zaman gündüz olacak bana?
Ne zaman gözlerimin içi gülecek?
Hep böyle karanlıkta mı çürüyeceğim.
Yoksa buna alışmaya çalışıp ışığı mı unutacağım?
Umuda asılı kalmışım bıraksam düşeceğim.
Bırakmasam canım acıyor, sabrım tükeniyor
Birçok yere çıkan yolun ortasında kalmışım gibi.
Hangisine gideceğimi bilmiyorum.
Ben hiçbir yol seçmesem öylece dursam olur mu?
Yollar çok uzak görünüyor dayanır mıyım?
Tutunduğum umut dalım vardı evet...
O bana yoldaşlık ederse neden olmasın...
Gidiyorum, garip umudum ve ben
Gidiyoruz, yolun sonunu bilmeden.
Yol uzun, belki yolda umudumuz büyür diye.
Yürüyoruz, düşe kalka pes etmedik hala...
Benim yoldaşım, umudum.
Hüznümün yoldaşı, ben.
Uzaklığın yoldaşı, yollar.
Kim bilir nereye varacak bu yoldaşlar...
