Ağırlık

Yüreğime oturmuş kocaman bir dert topu var şu anda. Öyle ki nefes almamı bile engelliyor neredeyse, yüzümde mutsuzluk dışında hiçbir mimik oynamıyor. Aklımda kötü ve hüzünlü düşünceler dışında hiçbir şey dönmüyor. Her şeyden bıkmış, her şeyin kötü olduğunu ve de böyle devam edeceğini düşünüyor şekilde oturuyorum. Umudumu, mutluluğumu ve yaşama sevincimi yitirmiş bir halde hastane nöbetimi tutuyorum. Bu haldeyken bile kendimi insanlara gülümsemeye zorlamak ve hiçbir sorunum yokmuş gibi davranmak zorunda tutuyorum. Böyle anlarda çalışmak ve insanlara yakın olmak canımı inanılmaz yakıyor. Herkesten kaçmak, oturup saatlerce ağlamak, bağırıp çağırmak istiyorum sadece. Ya da belki de kulaklıkları takıp sahilde saatlerce denizi izlemek iyi gelebilir. Hiçbir şey bilmiyorum ya. Artık heveslerim ümitlerim yokmuş gibi hissediyorum. Bomboş bir dünyada aşağı doğru yuvarlanıyormuşum gibi. Kendimi nasıl toparlayacağımı bilemiyorum. Böyle anlarda ne iyi gelir sizler neler yapıyorsunuz diye merak ediyorum açıkçası. İnsan en dipte hissederken nasıl geri kalkar ki? Allah’ım çok yorucu, gerçekten nefes almayı bile unutturacak kadar yorucu ve can sıkıcı her şey. Çığlık atmak istiyorum, yardım çığlıkları!